Vorige week organiseerde ik voor mijn werk bij Den Haag Danst een dansdate met Rinus Sprong. Met een dansdate gaat een groep van ca. 20 dansliefhebbers samen met een choreograaf naar een dansvoorstelling. De voorstelling kan variëren van ballet, tot hiphop tot moderne dans. Bij een dansdate wordt er nagepraat (meestal achter de schermen) met de dansers of choreograaf van de voorstelling en natuurlijk met de 'dates' van de choreograaf.
Dit keer werden we op date meegenomen door Rinus Sprong, bekend van The Ultimate Dance Battle en samen met Thom Stuart oprichter van De Dutch Don't Dance Division, naar de voorstelling Rapt van het Nieuw-Zeelandse Douglas Wright Company. Het was nog maar de tweede keer dat dit gezelschap in Nederland een optreden verzorgde. De 'dates' van Rinus konden haast niet diversers zijn. De groep bleek namelijk te bestaan uit zowel dansers, doorgewinterde dansbezoiekers als uit mensen die nog maar enkele dansvoorstellingen hadden gezien. Vooraf hadden de meeste deelnemers, inclusief Rinus, weinig ideeën over wat zij van de voorstelling konden verwachten. Heerlijk vind ik het, om zo 'open' een voorstelling in te gaan. Maar..... ik zal eerlijk zijn. De eerste 20 minuten van de voorstelling dacht ik: "ik snap er helemaal niets van". Douglas Wright is een choreograaf die heel associatief te werk gaat. Zijn werk zit vol kleurrijke droombeelden. Daardoor vond ik het geheel echter wat diffuus overkomen en sprongen mijn gedachten alle kanten op. Het grappige is, dat het gevoel van "niet-snappen" vaak verdwijnt als je overgeeft aan een voorstelling. Rapt is een bijzondere voorstelling, die mij bijna 2 uur geboeid heeft. Een voorstelling die naar mijn smaak wat té vol gepropt zat met beelden, waardoor het geen eenheid werd. Maar wél een voorstelling die stof geeft tot nadenken. Over wat je nu eigenlijk gezien hebt, en hoe die beelden zich tot elkaar verhouden. Na afloop van de voorstelling mochten we over het podium richting de backstage, waar Rinus ons meer vertelde over het Lucent Danstheater. Vervolgens proosten we me de drie van de dansers en spraken met hen over hun werk en over de voorstelling. De dansers uit Nieuw-Zeeland verbaasden zich over de enorme hoeveelheid dansgezelschappen die we in Nederland hebben. In Nieuw-Zeeland is het weinig kunstenaars gegeven om van hun werk rond te komen. Het nagesprek bracht nieuwe invalshoeken, en gaf de deelnemers aan de dansdate de gelegenheid verder te kijken, dan wat je op het podium voor je ogen ziet gebeuren. Zo bleek dat gebarentaal een belangrijke inspiratiebron is geweest voor de choreografie. Alleen al door het ontdekken van zo'n bijzonder gegeven, maakte de avond de moeite waard. Ik heb nu al zin in de volgende dansdate!
0 Comments
Volgende week ga ik, samen met mijn moeder, broer en drie zussen, naar Rome. Eindelijk weer eens na Bella Italia! Mijn vorige bezoek aan mijn favoriete stad Florence is me al weer véél te lang geleden. Maar... ik heb jullie hulp nodig! Zelf ga ik voor de vierde keer naar Rome, maar een deel van mijn familie is er nog nooit geweest. We zullen dus zeker (een deel van) de highlights gaan bekijken in de stad. Natuurlijk kan ik mijn familie allerlei interessante kunsthistorische dingen vertellen. Maar dat wordt nóg leuker met verrassende en grappige weetjes en tips die niet in de Lonely Planet staan! Want het is toch tof om te weten dat we de billen van God gaan bekijken, en door een 2000 jaar oude winkelstraat gaan lopen? Ik weet zeker dat jullie allemaal dit soort smaakmakende verhalen of weetjes hebben over Rome. Dus: heb jij de beste tip voor een ijssalon, de leukste gladiator bij het colloseum om mee op de foto te gaan, een verborgen kerkje of een vreemd verhaal over Rome? Laat jouw tip hieronder bij de reacties achter! Wanneer ik terug ben plaats ik uiteraard een verslag van mijn bezoek, met weer nieuwe tips voor jullie! Gisteren mocht ik iets vertellen over Simone van Olst en haar werk op de opening van de expositie in Galerie Het Vijfde Seizoen in Zoetermeer. Simone exposeert daar een aantal van haar beelden, samen met de Iraanse kunstenaar Farnaz Sedaghatbin. Op de expositie zijn vooral beelden in albast en tere speksteen te zien. Dit heeft te maken met het karakter van die steen. Simone wil dat haar beelden transparant zijn, dat het licht er doorheen kan schijnen. Daarvoor zijn bijvoorbeeld Spaans albast en Chinees speksteen geschikt. Simone maakt al haar werk volledig met de hand. Er komt geen machine aan te pas. Inspiratie vindt Simone in de natuur, met name in de duinen. Je moet dat niet al te letterlijk zien,maar ze laat zich inspireren door de veelzijdigheid en de uitgestrektheid van het duinlandschap. De sfeer wordt nog versterkt door de titels van de beelden, die soms mysterieus zijn en vaak verwijzen naar de natuur. Twee beelden licht ik eruit. De Sculptuur Geestgrond is gemaakt in Chinees speksteen, is flinterdun en voorzien van twee doorkijkjes. De ene zijnde van het werk is ruw en grillig, de andere zijde is zacht en rond. Het werk Duinvallei is gemaakt in Braziliaans wit spektsteen en laat de zachte glooiing van het duinlandschap zien en de doorkijkjes tussen de duinpannen en de struiken in het duinlandschap. Dit werk is niet afgewerkt met olie en was, waardoor het beeld nog puurder is. De beelden van Simone vormen een mooie combinatie met het kleurrijke werk van Farnaz. Zeker een bezoekje waard! Galerie Het Vijfde Seizoen is op zaterdag en zondag geopend. Bijna is het weer zover: Gedichtendag. Dit jaar op 31 januari, en voor het eerst de start van de week van de poëzie. Mooi initiatief en ik kijk uit naar de activiteiten die er zullen zijn. Een mooi extraatje, maar eigenlijk is het bij mij al elke dag gedichtendag. Vandaag is #Poëzievoorhetslapengaan namelijk jarig! Doordat ik onlangs mijn twitterarchief heb gedownload, kon ik gemakkelijk opzoeken wanneer ik met #poëzievoorhetslapengaan begonnen ben. Dat bleek in de nacht van 14 op 15 januari 2012 te zijn. Maar hoe kom je erbij (bijna) dagelijks een fragment uit een gedicht, dat dan ook nog eens in 140 tekens moet passen, de wereld in te sturen? Eigenlijk heb ik mijn hele leven al iets met taal en poëzie gehad, en met name tot mijn zestiende schreef ik veel gedichten. Mijn zus kan zich vast nog herinneren dat ik haar eens een ' bundel van eigen hand' cadeau deed toen ik een jaar of 12 (?) was. Ik was er vrij goed in, maar om één of andere reden stopte ik langzaamaan met schrijven. Poëzie lezen doe ik nog altijd graag. Een jaar geleden merkte ik dat ik vaak veel moeite had om in slaap te komen, vanwege een 'vol hoofd'. Het lezen van een roman vergde teveel concentratie dus begon ik met het lezen van gedichten net voor ik ging slapen. Ik merkte dat dit een soort rust teweegbracht, misschien door het ritme van de woorden, of gewoon het langzaam bladeren door een beduimelde bundel. Sindsdien ligt er een flinke stapel gedichtenbundels naast mijn bed. Die eerste avond was het Bart Moeyaart die de eer had de hoofdpersoon te zijn in de allereerste #poëzievoorhetslapengaan met 'zo kwijt als dood/mag je niet gaan". Er volgden vele schrijvers, variërend van Herman de Coninck tot Dolf Jansen. En soms, heel soms, stiekem eentje van mijzelf. Langzaamaan kwam #poëzievoorhetslapengaan bij mijn twittervolgers onder de aandacht en volgden er retweets, reacties en veel 'favorites'. Af en toe koos ik al een aantal regels voor een speciale gelegenheid, bijvoorbeeld toen mijn kleine nichtje Eva werd geboren: "Hoor een moeder / zingt een liedje / voor haar dochtertje van glas / God behoed haar voor de kraaien / en de allereerste kras / voor de hobbels en de kuilen / en het snijden van het gras" (Koos Meinderts)" Juist omdat je iets uitzoekt wat je zelf mooi vindt, en wat bij de ontvanger past, kunnen een paar woorden een echt cadeau worden. Ik probeer dan ook altijd op verjaardags- of rouw- en trouwkaartjes een mooie tekst te zetten. In december besloot ik in plaats van onpersoonlijke kerstkaarten persoonlijke poëzie cadeau te doen aan de volgers die dat wilden. Je leest het in het blog "Poëziecadeaus". Dit mondde uit in een maand lang #poezievoorhetslapengaanalscadeau en vele hoofdbrekens over welke regels bij wie zouden passen. Het was geweldig om te doen, want het effect van mooie woorden werd maar weer eens duidelijk. Misschien het allermooiste voorbeeld en reactie was die van @SigridMCJansen op mijn regels voor haar: "Neem een man, neem een vrouw/Neem mij, neem jou. En laat/ons binnen een jaar of dertig/nog eens op deze zelfde plek / komen staan en nog eens kijken/naar diezelfde bosrand en nog/eens zoeken naar elkaars even/koude hand en denken: ja" (Marc Tritsmans). Dit is wat ze terugschreef: "ik ben er stil van. Morgen, over een uurtje, zijn we 29 jaar getrouwd. Toeval? Bestaat niet. Dank je". Ik ben blij met deze en alle andere mooie reacties op #poezievoorhetslapengaan ! Ik hoop dat iedereen genoten heeft van zijn of haar persoonlijke regels. In 2013 ga ik door met #poëzievoorhetslapengaan, maar dan wordt het weer mijn eigen keuze. Hoewel.... af en toe een 'verzoeknummer' voor een leuke tweep zal ik vast niet weigeren! PS: bekijk hier onder de Storify van #poëzievoorhetslapengaanalscadeau Wie is eigenlijk mijn buurvrouw? Wat is haar verhaal? Op het eerste gezicht alledaagse vragen, maar ook heel belangrijke. Op basis van dit thema is “Drawing her story oftewel: Teken haar verhaal” ontwikkeld. Vrouwen tekenen elkaars verhaal In Drawing her Story (Teken haar verhaal) worden vrouwen van allerlei nationaliteiten (ook de Nederlandse) samengebracht in een cursus. Tien weken lang volgen zij tekenlessen waarbij ze aan de hand van thema’s elkaars verhaal tekenen. De vrouwen vormen iedere les nieuwe tweetallen en vertellen aan de hand van thema’s zoals ‘eten’, ‘familie’, ‘feest’, elkaar over hun leven, hun verleden, hun heden en hun toekomstdromen. Goed luisteren naar elkaar is belangrijk, de deelneemsters tekenen immers elkaars verhaal. Zodoende leren de vrouwen elkaar goed kennen en krijgen zij begrip voor de situatie en de achtergrond van de ander. Tentoonstelling Een selectie van de tekeningen die vrouwen tijdens de tekenworkshops hebben gemaakt worden na afloop tentoongesteld in een tentoonstelling en opgenomen in een catalogus. De deelneemsters helpen zelf ook mee aan de tentoonstelling. Meedoen? Vrouwen van alle leeftijden en alle nationaliteiten kunnen zich opgeven om mee te doen. Deelname is gratis. Opgeven kan bij Eline Levering via emailadres eline@kunstindekijker.nl of door te bellen: 06-12548246 Wanneer? De lessen worden gegeven op dinsdagen van 9.30 uur tot 11.30 aan de Herenstraat 61 te Leiden (Servicecentrum Libertas). De data zijn: 5 februari 12 februari 26 februari 5 maart 12 maart 19 maart 26 maart 2 april 9 april 16 april Vandaag weer een nieuwe blog over mijn eigen collectie kunstwerken. Ik begon met een litho van Marcel Marceau en vervolgde met Hemelbed van Luk van Soom. Die laatste is eigenlijk een uitzondering in mijn collectie omdat het een object is. Ook schilderijen zijn minder aanwezig. Niet alleen vanwege de prijs, maar ook omdat ik vooral erg houd van werk op papier. En dan in het bijzonder van etsen. Etsen is een techniek die niet al teveel meer door Nederlandse grafici wordt toegepast en hier nooit zo groot is geworden als bijvoorbeeld in Duitsland of Frankrijk. Het ontbreekt in Nederland nog steeds aan een volwaardig museum voor grafische kunst. Zelf heb ik een aantal (kleuren)etsen in bezit van twee van Nederlands grootste grafici: Harry van Kruiningen en Cees Kortlang. Over die laatste later meer. Vandaag neem ik jullie mee langs twee etsen van Harry van Kruiningen, synoniem voor Henri Adelbert Janssen. Opvallend aan de werken op papier die ik heb is dat ik ze allemaal gekocht heb vanwege de gebruikte techniek, en niet in de eerste plaats vanwege de voorstellingen. Etsen zijn het medium waarin, veel meer dan bij schilderijen, naar mijn mening puur vakmanschap te zien is. De materialiteit van de etsplaat, het zuur en de techniek van de graficus zijn zeer belangrijk en maken het werk sterk. Etsen zijn vaak ook heel bijzonder om aan te raken (hoewel dat natuurlijk eigenlijk niet teveel moet gebeuren) omdat je dan zo goed de randen van de etsplaat kan voelen. Harry van Kruingen beheerste de techniek van het etsen meesterlijk. Hij experimenteerde met technieken en scheef een boek over grafische kunst. Hij is niet voor niets opgenomen in alle grote (prenten)collecties, zoals die van het Rijksprentenkabinet en die van de Leidse Universiteitsbibliotheek. Daarnaast zijn er ook veel particuliere verzamelaars van zijn werk. De etsen van Harry van Kruiningen worden vrij veel aangeboden op veilingen en zijn over het algemeen redelijk betaalbaar. Fascinerend en bijzonder (en om hebberig van te worden!) aan het werk van Van Kruiningen zijn de series die hij maakte. Bijvoorbeeld reeksen prenten rond de Metamorphosen van Ovidius en het Gilgamesj epos. De twee prenten die ik bezit zijn gemaakt in ets en aquatint. Aquatint is een variant op de etstechniek, waarbij geen lijnen en vlakken worden gemaakt maar 'tonen'. Op het ene werk is een zakkenroller te zien die steelt van een (rijke?) man. Een hand geeft tegelijkertijd een munt aan een bedelaar. Op het andere werk is een scene uit Gulliver's rezien te zien: Gulliver in het land van de Houyhnhnms. In beide etsen is veel detaillering te zien en is er een mooi evenwicht in de tonen in de ets. Enige minpuntje is dat de etsen aan de muur een wat sombere indruk maken. Daarom op mijn verlanglijstje: een van zijn kleurenetsen! Het is er de tijd weer voor: kerstgroeten en nieuwjaarswensen. Heel leuk om te krijgen altijd, die kaarten. Ik verbaas me alleen over de onpersoonlijke boodschap die op veel kerstkaarten staat. “Fijne feestdagen”, “Geniet van de oliebollen”. Veel leuker vind ik het om van iemand een wens toegestuurd te krijgen die niemand anders krijgt, die speciaal voor mij opgeschreven is. Met dat idee ben ik in december begonnen met #poëzievoorhetslapengaanalscadeau , bij wijze van kerstwens voor tweeps die dat leuk vinden.
Inmiddels al een jaar geleden begon ik op twitter met #poëzievoorhetslapengaan. Voor ik naar bed ga lees ik vaak een paar gedichten. Het ritme en de klanken van de poëzie blijken voor mij een prima slaapmethode. Ergens tussen (meestal) 23.00 uur en 24.00 kun je dus via @ElineLevering regelmatig (bijna dagelijks) enkele mooie dichtregels lezen van meer of minder bekende schrijvers. Inmiddels heeft #poëzievoorhetslapengaan een trouwe schare fans gekregen en het leverde me zelfs een plek op in @Desireebattjes 'Twitter top20' op Frankwatching. Soms gebeurt het zelfs dat ik een keer geen zin heb in pöezie, maar door een van mijn volgers gevraagd wordt: “waar blijft de #poëzievoorhetslapengaan?” De keuze van de dichtregels hebben meestal te maken met mijn eigen stemming, en de bundels die ik aan het lezen ben. Soms pas ik de keuze aan een jaargetijde of gebeurtenis aan. Voor december bedacht ik een ander plan: #poëzievoorhetslapengaanalscadeau . Iedereen die dat wil kan van mij in december een speciaal voor hem of haar uitgezochte dichtregel krijgen. Ik kreeg al veel enthousiaste reacties en heb een flinke lijst aangelegd. December zit al bijna vol! De eerste poëziecadeaus zijn de deur al uit, en volgens mij waren de ontvangers er blij mee. Aanmelden kan natuurlijk nog steeds, reageer daarvoor hieronder met je twitternaam of tweet naar @ElineLevering. En mocht je zelf wel van de kerstkaarten zijn, stuur je er mij dan een met jouw mooiste gedicht, dichtregel of songtekst erop? Mijn adres vind je onder contact. Want échte post blijft natuurlijk ook wel heel erg leuk! Op mijn website hebben jullie al kort kunnen lezen over het project Drawing her Story. Inmiddels is de eerste serie tekenlessen bijna afgerond en staan Simone van Olst (die de tekenlessen verzorgt) en ik versteld van de prachtige verhalen die het project losmaakt.
In Drawing her Story komen vrouwen van allerlei nationaliteiten samen in een gratis tekencursus. De eerste serie vond plaats in de Stevenshof. Tien weken lang volgden zij tekenlessen waarbij ze aan de hand van thema’s elkaars verhaal tekenden. Aan de eerste cursus namen vrouwen van 30 tot 75 jaar uit onder andere Marokko, Nederland, Brazilië, en Thailand deel. De thema’s die in de lessen aan de orde komen variëren van ‘kindertijd’ en ‘familie’ tot ‘vooroordelen’ en ‘verhuizen’. Aan de hand van deze thema’s vertellen de vrouwen over hun leven, hun verleden, hun heden en hun toekomstdromen. Het doel van de cursus is dat de vrouwen elkaar leren kennen en begrip krijgen voor de situatie en de achtergrond van de ander. Met deze insteek begonnen Simone en ik aan Drawing her Story. We konden niet vermoeden wat voor impact de cursus op de vrouwen, én op onszelf zou hebben. Wat met name erg opviel was dat de vrouwen in de groep heel snel een band opbouwen en elkaar vertellen over perioden in hun leven waar ze het soms al jaren niet over hebben gehad. De ene les is luchtig en vol gelach, een andere les brengt verdrietige herinneringen boven. Tranen zijn er geweest, maar vooral héél veel stralende gezichten wanneer de deelnemers de tekeningen zagen die een ander van hun dierbare herinneringen maakte. Als initiatiefnemers van Drawing her Story blijven wij bewust op de achtergrond zodat de uitwisseling ook echt tussen de vrouwen plaatsvindt. Wij zijn erg blij met de eerste serie van Drawing her Story en hebben erg veel zin in de tweede cursus! Die vindt plaats in Leiden Centrum/Leiden Noord en begint op dinsdag 5 februari. De lessen vinden plaats van 9.30 tot 11.30 uur en de cursus is gratis. De locatie wordt later bekend gemaakt, maar opgeven kan al wel bij mij: eline@kunstindekijker.nl of bel naar 06-12548246 Gezocht: ruimte in het centrum van Leiden of in Leiden Noord om de tweede serie lessen te geven. Het liefst een ruimte waar we 10 weken lang de muren mogen 'behangen' met tekeningen. Weet jij iets? Geef het me door! Drawing her Story is bedacht door Nika Kunstprojecten en wordt in Leiden ondersteund door het WOZ-fonds, Drückerfonds en Fonds 1818. Met dank aan Kunstcollectief De Mors. Mijn vorige blog, de eerste van de serie over de kunstwerken die ik in bezit heb, sloot ik af met de belofte het de volgende keer over een werk te hebben dat ik ook wel het 'seksfabriekje' noem. Daar hebben jullie natuurlijk met smart op zitten wachten. Het gaat om een object dat in werkelijkheid 'Hemelbed' heet, en dateert uit 1999. De maker ervan is Luk van Soom, een Vlaamse kunstenaar die met name grote beeldhouwwerken maakt. Hij vertegenwoordigde België al eens op een wereldtentoonstelling en was professor aan onder andere de Rietveld Academie in Amsterdam. Hemelbed is in een grotere oplage gemaakt en is in ieder geval in het bezit van het Middelheimmuseum. Hemelbed bestaat uit een metalen opgengewerkte kubus. De inkepingen zorgen voor de illussie van een slaapkamerraam en gordijnen. Tegelijkertijd staat er een fabriekspijp met een grote witte wolk (van gipsachtig materiaal) op de kubus. Jammer genoeg heeft de kat het werk al eens uit de vensterbank gegooid waardoor de witte wolk gerepareerd moest worden. Toch blijf ik het een leuk ding vinden. Waarom dit werk bij mij al snel het seksfabriekje is gaan heten wordt duidelijk wanneer je het ding een kwartslag draait. Dan werp je een blik in de slaapkamer en ziet daar toch echt duidelijk mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen. En is het nu mijn 'dirty mind', of verwijst die witte wolk toch ook ergens anders naar? En de kleine figuurtjes op de fabriekspijp lijken eigenlijk ook verdacht veel op spermacellen. Het leuke van dit werkje vind ik dan ook dat het niet is wat het lijkt. Soms laat ik het met een veelbetekenende blik aan iemand zien. Wanneer er geen belletje gaat rinkelen begin ik te twijfelen: ben ik de enige die deze seksuele aanwijzingen er in ziet? Ik ben benieuwd naar jullie mening! Al een tijdje speelt het idee door mijn hoofd om een boek(je) te maken over particuliere kunstverzamelaars in Leiden. Van kaartenverzamelaars en collectioneurs van moderne kunst tot liefhebbers van bijzondere uitgaven van Jan Wolkers: ze zijn allemaal in Leiden te vinden. Niet alle verzamelaars lopen echter met hun schatten te koop. Het zou dus zomaar een flinke klus kunnen zijn om hen over de streep te trekken mee te werken. Maar, als je iets wilt, moet je altijd eerst bij jezelf beginnen. Daarom op deze weblog in de komende weken een inkijkje in mijn eigen bescheiden collectie kunstwerken. Veel mensen denken dat kunst duur is. Of vinden het eng om te kopen. Dat is nergens voor nodig. Je kunt bescheiden beginnen en hoeft niet bang te zijn voor een miskoop. Immers, waarom zou iets een miskoop zijn als jij een werk zelf mooi vindt? Voor mij was de stap om een eerste kunstwerk te kopen niet groot. Tijdens mijn studie kunstgeschiedenis werkte ik bij Van Stockums Veilingen in Den Haag, waar ik de boek- en prentveilingen voorbereidde. Flink wat atlassen, kaarten en oude en moderne prenten gingen door mijn handen. En daar kocht ik dan ook mijn eerste kunstwerk: een litho van Marcel Marceau. Als ik het me goed herinner betaalde ik er 70 euro voor. Marcel Marceau is bekend geworden als mimespeler en was de bedenker van 'bip', een trieste clown met een wit gezicht en felrode lippen. Op de litho van Marcel Marceau is drie maal zo'n figuur te zien, maar dan met drie verschillende gezichtsuitdrukkingen: Van omhooggekrulde lippen tot een droef naar beneden getrokken mond. Alle clowns hebben tranen onder hun ogen. Op de achtergrond is een stad ( vermoedelijk Parijs) te zien. In de lucht donkere wolken, drie zonnen en een zwarte zon of maan. Dit werk kocht ik impulsief, omdat het me aansprak. Ik kende het werk van Marcel Marceau niet en had geen idee of ik een 'goede' aankoop deed. Voor 70 euro natuurlijk ook niet zo belangrijk. De litho stond vervolgens in de weg op mijn studentenkamer en ook nu heb ik er nog steeds geen écht goede plek voor gevonden. Maar nog altijd word ik, hoewel de figuren op het werk triest kijken, vrolijk van dit kunstwerk. Nu ik weer eens wat meer over Marceau heb gelezen en een aantal van zijn litho's heb bekeken word ik alleen maar enthousiaster. Mijn eerste kunstwerk is zeker geen miskoop geweest! Binnenkort meer werken uit de 'Collectie Eline' op dit blog. Onder andere een sculptuur die ik zelf het 'seksfabriekje' noem.... |
Archives
Oktober 2023
Thema's
Alles
|