Mijn studie kunstgeschiedenis combineerde ik met de praktijkstudie Journalistiek en Nieuwe Media (JNM) en de naam zegt het al: daarvoor moest je toch echt wat praktijkervaring opdoen. Als ik destijds niet voor deze minor, die dit jaar overigens 10 jaar bestaat, had gekozen wist ik nu nog steeds niet wat RSS-feeds, een CMS of de 5 w's'zijn. En had ik waarschijnlijk nooit gepikeerd met wetenschapsjournalist Maarten Keulemans gemaild (wat mij overigens weer een enorme boost gaf om toch maar te bewijzen dat je bij JNM wel degelijk iets leert). Maar misschien wel het belangrijkst: Dan werd ik nu niet achtervolgd door......de dodo!

Voor mijn JNM stage besloot ik namelijk te kiezen voor een plek bij Natuurhistorisch museum naturalis. Er werd een perfect onderzoeksproject voor mij bedacht. Voor de website Natuurinformatie zou ik artikelen schrijven over de dodo en over het uiterlijk van die vogel. Doe nu eens als experiment je ogen dicht en denk aan een dodo. Ik wed dat je zoiets voor je ziet als dit. Zo'n lekker vet beest dat een beetje glazig uit zijn ogen kijkt en waarschijnlijk met moeite de ene poot voor de ander kan zetten. Tijdens het mini-onderzoekje dat ik bij Naturalis deed bleek al gauw dat het beeld van de dodo dat vooral zeventiende-eeuwse schilders ons voorschotelen niet erg klopt. En zoals het meer mensen overkomt die zich met dit beest bezig houden (er bestaat werkelijk waar een wereldwijde community van dodogekken!) raakte ik in de ban van de dodo. Ik besloot mijn bachelorscriptie er aan te wijden en dat resulteerde in: "Van vlotte vogel tot slome sukkelaar. De dodo in zeventiende-eeuwse tekeningen, prenten en schilderijen". Tijdens dit onderzoek kreeg ik de kans om een van de grootste schatten die we in Nederland hebben in mijn handen te houden, aan het papier te snuffelen en weg te dromen bij de tekeningen die er in staan. Ik heb het over het Journaal van de Gelderland. Naast prachtige gekleurde tekeningen van vissen, vogels en een op Mauritius aangespoelde Fransman, bevat het boek ook een inkttekening van de dodo. Eentje waaruit blijkt dat het arme dier helemaal geen vetzak was.

Omdat dit "Kunstwerk" (dat natuurlijk nooit zo bedoeld is maar eigenlijk 'slechts' een logboek is) zoveel indruk op mij maakte én zelfs dodogekken uit Amerika en Engeland jaloers op me zijn omdat ik het zélf heb mogen zien, verdient het als eerste een plek in de rubriek Kunstwerk in de kijker.

Af en toe word ik helemaal gek van alle blogs die ik volg of zou moeten volgen. Er zijn er zo véél! Waarom dan toch zelf ook aan de slag? Simpel: ik heb een stok achter de deur nodig. Met deze 'rubriek' op mijn website ga ik mezelf dwingen (ja, dat lees je goed!) om me, naast mijn werk in de cultuursector, ook te verdiepen in Kunstgeschiedenis en onderzoek waar ik me na mijn studie niet meer dagelijks mee bezig houd. Bovendien heb ik tijdens mijn studie écht wel wat leuke onderzoekjes gedaan, die nu op de plank liggen te verstoffen. Bijvoorbeeld over de vraag "Maken apen ook kunst?" , over "De dodo in zeventiende-eeuwse tekeningen, prenten en schilderijen", de bijzondere vriendschap tussen Michelangelo en Tommaso de'Cavalieri, menselijke resten in Nederlandse musea en over de humanist Otto van Veen. En dat is nog maar het begin.

Het moge duidelijk zijn dat ik niet kan kiezen tussen periodes, stijlen, kunstenaars en disciplines. Daarom wordt Kunstwerk in de kijker een vergaarbak van kunst die me raakt, irriteert, ooit boeide maar nu niet meer, verwondert, of die ik op straat tegenkom.