Vorige week beleefde ik mijn "opera-ontmaagding". Hoewel ik váák in theater te vinden ben, was opera nog onontgonnen terrein voor mij. Een terrein waarvan ik verwachtte dat het me niet zou liggen. Maar, sinds enige tijd is een vriendin helemaal weg van opera. Samen gingen we naar Tosca van Opera Zuid in het Lucent Danstheater. 


Mijn wat afwachtende houding had de overhand in de eerste twintig minuten van het stuk. Ik kon het niet helpen te denken: "waarom zingen wat je ook kunt spélen?"  Ik merkte erg gewend, en gehecht, te zijn aan de theatrale elementen van een voorstelling. Het hielp niet mee dat de acteerprestaties van met name Floria Tosca te wensen over lieten en het decor ronduit lelijk was. Tosca, uitgevoerd door Capucine Chiaudani, zou aanvankelijk gespeeld worden door Rossana Potenza, die echter ziek werd en de rol aan haar voorbij moest laten gaan. Wellicht dat het deze wisseling was die zorgde voor het matige spel. 

Wanstaltig decor
Ik twijfelde even over bovenstaand tussenkopje, maar eerlijk gezegd verwoordt het nog steeds mijn gevoel over het decor. Beter is het te spelen op een compleet lege vloer, dan met goedkope, afgeraffelde materialen te werken. In haar recensie op Cultuurbewust verwoordt Sophie van Eck het mild door het decor 'onfraai' te noemen. Bestaande uit plastic doorzichtige wanden die de indruk van een kapel moesten wekken, een slecht geschilderd marmeren gedeelte en een amateuristisch kunstwerk ziet het geheel er armoedig uit. Zonde!

Gelukkig maakte niet de hele voorstelling zo'n indruk. Het Brabants Orkest speelde prachtig, en gaandeweg werd ik meer meegezogen in het verhaal. Met name na de pauze werd het gezang én de uitvoering intenser. De bekende aria E lucevan le stelle werd in de derde akte prachtig vertolkt. En, het moet gezegd worden, ook het decor werd aan het eind stukken beter. Eindelijk verdwenen de shabby plastic wanden van het toneel en werden ze, bij de executie van Cavaradossi, verwisseld door een mooie, simpele projectie. 

Al met al ben ik nog niet helemaal gewonnen voor de opera, maar heb ik wel zin om meer te gaan zien. Ik vermoed een enorme onontdekte theaterwereld. Dus: tips welke opera ik gezien moet hebben? En waarom juist die? Kom maar door! 

Gisteren was het dan eindelijk zover: de twee series Drawing her Story die Simone van Olst en ik in Leiden hebben uitgevoerd kwamen samen in een expositie in Theater Ins Blau én in een catalogus. Daar hoorde natuurlijk een feestelijke opening bij. Erg leuk dat wethouder Roos van Gelderen bereid was bij de opening de catalogus 'Ontmoetingen rond de tekentafel' in ontvangst te nemen. 

In de expositie zijn 15 werken te zien uit de twee series Drawing her Story. In de catalogus zijn meer werken te vinden, en zijn ook de reacties van de deelnemers op de tekencursus te lezen. En precies die reacties heb ik gisteren nog eens veelvuldig teruggehoord en maakten dat ik heel tevreden terugkijk op het project.
Het doel van Drawing her Story was immers om vrouwen van allerlei leeftijden, achtergronden en culturen bij elkaar te brengen. Dat is gelukt. Niet alleen varieerden de dames in leeftijd van 32 tot 72 jaar, ook in land van herkomst zat een enorme diversiteit: Nederland, Thailand, Denemarken, Italië, Marokko, Brazilië, Vietnam, Venezuela en Spanje.

Uit de reacties van de vrouwen bleek maar weer eens dat verschillen tussen vrouwen uit Nederland soms groter zijn dan die met vrouwen uit een andere cultuur. Als je het immers over wezenlijke thema's zoals "familie", "jeugd", "vooroordelen" of "verhuizen" gaat hebben blijken afstanden vaak lang niet zo groot te zijn. 

Irene uit de eerste groep verwoordt het als volgt: "Ik kon haar verhaal ineens plaatsen in de geschiedenis van Nederland, de droge migratiecijfers en -rapporten gingen leven, kregen een gezicht. Ik leerde mijn land, mijn landgenoten beter kennen. Dat vond ik bijzonder."  


Een flink deel van de vrouwen heeft besloten elkaar niet uit het oog te willen verliezen. Zij ontmoeten elkaar regelmatig, één op één of in een kleine groep. Die verbondenheid en nieuwsgierheid naar elkaar is ontstaan in de ontmoetingen rond de tekentafel, en daar zijn Simone en ik heel trots op. Dank jullie wel Anne, Irene, Anita, Diny, Bouchra, Simone, Saïda, Karen, Tai, Odalys, Gerda, Jenny, Fenneke, Yen, Nel, Nagwa, Chiara en Montserrat! 

Op vrijdag 17 mei om 16.00 uur wordt in Theater Ins Blau aan de Haagweg 6 in Leiden de expositie geopend met werk van de deelnemers van de twee series Drawing her Story. Iedereen is van harte welkom om een kijkje te komen nemen. 

In de expositie is werk te zien dat de deelnemers van twee series Drawing her Story in Leiden onder begeleiding van Simone van Olst en Eline Levering maakten. Ook wordt de catalogus gepresenteerd waarin het werk van de deelnemers is opgenomen.

Over Drawing her Story
In Drawing her Story werden vrouwen van allerlei leeftijden, achtergronden en nationaliteiten samengebracht in een tekencursus waarbij zij aan de hand van thema’s, zoals ‘familie’, ‘feest’ en ‘eten’, elkaars verhaal tekenden. De vrouwen vormden iedere les nieuwe tweetallen en spraken over hun leven, hun verleden, hun heden en hun toekomstdromen. U bent van harte welkom om de opening bij te wonen en van de deelnemers aan Drawing her Story te horen hoe zij het project hebben ervaren.