Vorige week donderdag  zag ik in de Leidse Schouwburg Ivan en de Honden, een voorstelling van het Jeugdtheaterhuis Zuid-Holland. Een voorstelling die gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van een Ivan Mishukov, die van zijn vierde tot zijn zesde met  een groep verwilderde honden door de straten van Moskou zwierf. Het verhaal leende zich prima voor een voorstelling en Hattie Naylors Ivan and the dogs werd dan ook bekroond tot ‘Best BBC Radio Drama’.

Nu heeft het Jeugdtheaterhuis zich  dus gewaagd aan het aangrijpende verhaal. En hoe! Ivan en de honden is een ingetogen
voorstelling. Een prachtig decor dat het verhaal ondersteunt in plaats van het te overschreeuwen, honden die door hun gedrag honden zijn in plaats van door verkleedkostuums. En een voorstelling met een bijzondere vertelvorm. 
Het verhaal wordt verteld in het ‘nu’ en vanuit de ik-persoon. Er staan twee Ivannen op het toneel: de oudere Ivan die terugblikt  op zijn tijd op straat, en de jonge Ivan. Afwisselend spreken zij de teksten uit. De andere personages spreken over zichzelf in de 3e persoon. Dit zorgt ervoor dat het verhaal echt verteld wordt zoals je het in een boek zou lezen. De vorm voelt in eerste instantie wat statisch aan, maar past toch goed bij het verhaal. In de loop van het spel lijken de spelers wat losser te worden en komt de voorstelling meer op gang.

Jammer is dat dit zo nu en dan wordt onderbroken door, ‘De  Tijd’, die in de vorm van een volwassene steeds door het stuk komt lopen met zinnen als: ‘Het was een koude winter’. Deze interrupties zijn niet nodig omdat in de tekst van Ivan en de overige personages al duidelijk wordt hoe het zit met de tijd. Maar erger is nog dat door de inbreuk van ‘De tijd’ er een contrast gecreëerd wordt  tussen volwassenen en kinderen. Bij het betreden van het toneel lijken de  verhoudingen ineens te verworden tot docent-leerlingen. Een kleine golf van  irritatie trok dan ook steeds door de zaal als De Tijd opkwam.

Tegelijkertijd  was dit het enige echte minpunt dat ik in de voorstelling ontdekt heb. Daar tegenover staat de sterke choreografie van Hedwig Duykers, die voor pit zorgde in de voorstelling. Vooral in het stuk waar de karakters van alle honden, Belka,  Vano, Strelka en Ruslan, worden neergezet spat het plezier er bij de jonge spelers vanaf.  

Ivan en de honden is  kortom een ingetogen voorstelling die ontroert. Ik wens het Jeugdtheaterhuis Zuid-Holland dan ook een geweldig 2012 toe, waarin hopelijk nog mooie producties volgen!

Ivan en de honden is nog tot en met maart in de theaters te zien.