|
Vorige week organiseerde ik voor mijn werk bij Den Haag Danst een dansdate met Rinus Sprong. Met een dansdate gaat een groep van ca. 20 dansliefhebbers samen met een choreograaf naar een dansvoorstelling. De voorstelling kan variëren van ballet, tot hiphop tot moderne dans. Bij een dansdate wordt er nagepraat (meestal achter de schermen) met de dansers of choreograaf van de voorstelling en natuurlijk met de 'dates' van de choreograaf. Dit keer werden we op date meegenomen door Rinus Sprong, bekend van The Ultimate Dance Battle en samen met Thom Stuart oprichter van De Dutch Don't Dance Division, naar de voorstelling Rapt van het Nieuw-Zeelandse Douglas Wright Company. Het was nog maar de tweede keer dat dit gezelschap in Nederland een optreden verzorgde. De 'dates' van Rinus konden haast niet diversers zijn. De groep bleek namelijk te bestaan uit zowel dansers, doorgewinterde dansbezoiekers als uit mensen die nog maar enkele dansvoorstellingen hadden gezien. Vooraf hadden de meeste deelnemers, inclusief Rinus, weinig ideeën over wat zij van de voorstelling konden verwachten. Heerlijk vind ik het, om zo 'open' een voorstelling in te gaan. Maar..... ik zal eerlijk zijn. De eerste 20 minuten van de voorstelling dacht ik: "ik snap er helemaal niets van". Douglas Wright is een choreograaf die heel associatief te werk gaat. Zijn werk zit vol kleurrijke droombeelden. Daardoor vond ik het geheel echter wat diffuus overkomen en sprongen mijn gedachten alle kanten op. Het grappige is, dat het gevoel van "niet-snappen" vaak verdwijnt als je overgeeft aan een voorstelling. Rapt is een bijzondere voorstelling, die mij bijna 2 uur geboeid heeft. Een voorstelling die naar mijn smaak wat té vol gepropt zat met beelden, waardoor het geen eenheid werd. Maar wél een voorstelling die stof geeft tot nadenken. Over wat je nu eigenlijk gezien hebt, en hoe die beelden zich tot elkaar verhouden. Na afloop van de voorstelling mochten we over het podium richting de backstage, waar Rinus ons meer vertelde over het Lucent Danstheater. Vervolgens proosten we me de drie van de dansers en spraken met hen over hun werk en over de voorstelling. De dansers uit Nieuw-Zeeland verbaasden zich over de enorme hoeveelheid dansgezelschappen die we in Nederland hebben. In Nieuw-Zeeland is het weinig kunstenaars gegeven om van hun werk rond te komen. Het nagesprek bracht nieuwe invalshoeken, en gaf de deelnemers aan de dansdate de gelegenheid verder te kijken, dan wat je op het podium voor je ogen ziet gebeuren. Zo bleek dat gebarentaal een belangrijke inspiratiebron is geweest voor de choreografie. Alleen al door het ontdekken van zo'n bijzonder gegeven, maakte de avond de moeite waard. Ik heb nu al zin in de volgende dansdate!
0 Comments
Leave a Reply. |
