 Judith Linssen en Joost Bolt. Foto: Leo van Velzen Vorig weekend ging ik voor het eerst naar een theatermarathon. Herakles van toneelgroep De Appel startte om 11.00 uur in het Appeltheater. Tot 22.00 uur ’s avonds zou ik het theater niet meer verlaten. Herakles startte in februari 2012 en was zo’n groot succes dat de voorstelling na de zomer nog een aantal keer in het Appeltheater te zien was en in november nog drie dagen in Carré. Van tevoren zag ik enigszins op tegen de lange zit in het theater. Zou ik me zo lang kunnen concentreren op één verhaal? Dat viel echter alles mee. Herakles bestaat uit 9 delen, en geen enkel deel duurt langer dan een uur. Door de vele pauzes én het feit dat elk deel eigenlijk een verhaal op zich is, is het juist niet nodig een lange aandachtsspanne te hebben. De uitstekende verzorging met een prima lunch en diner maakte het geheel compleet. Maar dan de voorstelling. Herakles bestaat uit 9 delen. Afwisselend komen de verhaallijnen van de drie helden Herakles, zoon van de god Zeus, Theseus, zoon van Poseidon, en Jason, een koningszoon, aan bod. Hun handelingen worden aangestuurd én becommentarieerd door de goden. Dit wordt in het decor van de voorstelling goed tot uitdrukking gebracht door een grote wand met uitschuifbare ‘lades’, waarop de goden acteren. Het decor en de verhaallijn zitten dan ook prima in elkaar. De 9 verschillende scènes en de uitvoering van de acteurs waren naar mijn gevoel echter wel héél verschillend van kwaliteit. Een aantal acteurs bleef in een overdreven maniertje hangen dat zij in elk van hun personages gebruikte. De gehele speelstijl, zeer theatraal en met grote gebaren en heftige kostuums, was voor mij teveel van het goede. Er zaten dan ook enkele delen bij die ik ronduit verschrikkelijk vond. Met name bij het, naar mijn mening kitscherige, achtste deel, waarin Herakles met Deineira trouwt, moest ik door de zure appel heen bijten. Een groot deel van het publiek bleek deze muzikale scene juist te waarderen. Zelf houd ik meer van ingetogen theater. Twee scènes van Herakles, met Prometheus en de scene in de Hades, kwamen hierbij in de buurt. In deze twee scenes leken de teksten zorgvuldiger en werd het geheel abstracter. Op die punten waardeerde ik de voorstelling het meest. Herakles won echter niet voor niets de Toneelpublieksprijs 2012. De zaal zat, ook afgelopen zondag , weer bomvol. Om zoveel bezoekers, die veelal niet regelmatig naar het theater gaan, zich een hele dag te laten onderdompelen in het theater, is een hele kunst en een groot compliment waard. Gezien de enthousiaste reacties van het publiek, bewijst Toneelgroep De Appel de theaterwereld een grote dienst door nieuw publiek voor toneel te enthousiasmeren. En dat valt alleen maar te prijzen. Herakles is nog te zien in Carré Amsterdam op 16, 17 en 18 november. Zie: www.toneelgroepdeappel.nl
1 Comment
|