 .....boeken!
In principe ben ik geen hele luxe kampeerder. Tent, luchtbed, koelkastje, tafel en stoelen, dat is het wel zo'n beetje. Plus "De Boekenkist". Ja, met hoofdletter. Want dat is toch wel een van de essentiële onderdelen van een geslaagde zomervakantie. Deze kist neemt in ons kleine autootje een (te) ruime plek in, maar gaat altijd mee. Eerst eens ever over die kist zelf. Terwijl onze levensmiddelen, pannen en kleren open en bloot in de tent leggen worden de boeken bewaard in grote hoge kist mét goed sluitend deksel. Ik ben namelijk altijd zuinig op mijn boeken (vooral als ze een harde kaft hebben!) en dus wil ik niet dat ze vol met zand komen te zitten of geplet worden onder tassen vol heerlijke Italiaanse marktaankopen. Wat ook zo fijn is aan deze kist is dat er precies twee stapels boeken naast elkaar in kunnen, en dat er dan aan alle randen nog ruimte is om pockets er tussen te proppen. Hoeveel er in gaat? Zo'n vijftien romans, plus een reisgids, wat tijdschriften en een sudokupuzzelboek waar ik al vijf jaar over doe. En als je dat alles er in hebt weten te stoppen blijft er precies genoeg ruimte over om 'Kolonisten van Catan' mee te nemen! Nu zullen jullie begrijpen waarom ik zo blij ben met mijn boekenkist. Toch? Oke. Genoeg daarover. Wat zit er dit jaar in mijn boekenkist aan titels? Hier mijn lijstje. Ik ben benieuwd naar die van jullie!
Wat is jouw boekenlijst voor deze vakantie? Laten we een verzamelpagina met tips maken!
0 Comments
Woensdagavond zag ik in Theater Ins Blau de voorstelling Wensen voor Europa, van De Vertegenwoordiging. Dit gezelschap maakt hyperactueel politiek theater en waagde zich dit keer aan een satirisch blijspel over Europa. Met de bedoeling de strijd aan te binden met het politiek cynisme over de aankomende Europese verkiezingen betraden de acteurs de vloer. Zoals ook op 22 mei te verwachten is, liet de opkomst te wensen over. Zonde, want er werden boeiende thema’s aangesneden in Wensen voor Europa. Het publiek zag een voorstelling vol Nederlandse kopstukken, botsende ego’s en loze statements. De makers lieten duidelijk zien dat veel Nederlandse politici geen raad weten met Europese thema’s. En als politici het al niet weten, hoe moet de kiezer er dan wijs uit worden, vraag je je als kijker af. Uiteindelijk, na driekwart van de voorstelling, kwamen er dan toch visies aan te pas. Diederik Samsom schreeuwde het uit: “We moeten het sámen doen”. Pijnlijk was de scene waarin de partijleiders de situatie Europa-Rusland-Oekraïne uitbeelden: Mark Rutte speelde de Europese Unie en nam plaats tegenover Arie Slob, die met bivakmuts transformeerde tot Rusland. Samsom kreeg de rol van Oekraïne toebedeeld en mocht “zijn broek laten zakken en op zijn knieën voor Rusland gaan zitten” terwijl Van der Staaij er in de rol van Nederland bij stond en toekeek, machteloos richting Europa smekend: “Doe iets! Maar niet tevéél sancties, denk toch aan onze handelsbelangen.” Hoewel veel boeiende onderwerpen werden aangesneden kwam jammer genoeg de scene waarin de visie waarom Europa belangrijk is het minst uit de verf en daarmee lijkt het doel van De Vertegenwoording, ten strijde trekken tegen het politiek cynisme, niet gehaald. De komende weken zullen we gaan merken of het de politici in de campagne wel gaat lukken duidelijk te maken dat Europa over meer gaat dan bankenbelasting en de euro. In de voorstelling weten de politici het wel: “Europa regelt heel veel hoor”. Maar wat dan precies, daar kwamen ze ook niet helemaal uit. Jesse Klaver wist het gisteren (met behulp van Bassie en Aderiaan) in De Wereld Draait door prachtig uit te leggen. Hij vertelt in de uitzending over zijn liefdesverklaring aan Europa. Kijktip! (Kijk het fragment uit de uitzending hier). 
De Vertegenwoordiging. Fotograaf: Iris van Vliet
Voor De LinkerWang werd ik gevraagd een bijdrage te schrijven voor 'De Uitsmijter', een rubiek over je drijfveren. Dat deed ik graag! Het artikel staat in het nummer dat komende weken bij leden op de mat valt. En je kunt het hier lezen. (Klik op de afbeelding of lees direct de pdf).   Afgelopen vrijdag gaf ik een social mediales aan groep 8B van basisschool Lucas van Leyden. Deze groep deed eerder dit jaar mee aan het project Milieubende, dat door de Omgevingsdienst West-Holland aan Leidse basisscholen werd aangeboden.
Groep 8B organiseerde verschillende leuke acties voor een beter milieu, die ze onder de aandacht brachten via social media. Zij wonnen de tweede prijs en kregen een socialmediales aangeboden om de volgende keer nóg beter beslagen ten ijs te komen. Nu weet ik veel te vertellen over de diversiteit en de mogelijkheden van social media, en kon ik veel tips geven over hoe je een online campagne of actie succesvol kunt maken. Lastiger inschatten voor mij was wat de kinderen van deze leeftijd al zouden weten over social media én waar ze zelf gebruik van zouden maken. Met 25 lentes jong ben ik tóch nog steeds van de generatie die op de middelbare school de eerste mobiel ("koelkast") kreeg waarmee je voor 70 cent per bericht kon sms-en. Internet in de klas was iets dat nog slechts in de informaticales gebruikt werd. Ik ging dus naar de klas om te vertellen, maar ook om zélf te leren. Even schrikken Zoals ik had verwacht hadden de meeste kinderen in deze klas van 36(!) een mobieltje. Mijn mededeling dat ze deze in de les mochten gebruiken werd met gejuich ontvangen. Nóg verbaasder waren ze misschien wel over de eerste beelden van mijn Prezi. De foto van de bagage die een van de meiden meenam naar hun zojuist afgelopen schoolkamp werd met gegniffel ontvangen. Bij het tonen van een tweet van een van de leerlingen waarin ze de exacte datum van haar vakantie noemde voelde de klas de bui al hangen: misschien is het tóch niet zo slim om alles online te zetten? Dat er van alles terug te vinden is illustreerde ik tenslotte met een filmpje van dezelfde klas, 5 jaar geleden, inmiddels 2000 keer bekeken op YouTube. Naar aanleiding van deze beelden ontspon er zich een mooie discussie over het afschermen van je facebook- en twitterprofiel en het gebruiken van een andere naam. Hyves, Twitter en Facebook Mijn verwachting was dat nog veel leerlingen gebruik zouden maken van Hyves. Vrijwel alle kinderen bleken een Hyvespagina te hebben maar ook bij hen was het medium al helemaal "uit" en alleen iets voor "zevenjarigen". Opvallend was het hoge aantal kinderen dat een twitteraccount heeft: maar liefst 15 in deze klas. De meeste doen echter weinig met het account omdat ze twitter saai vinden. Slechts drie meiden waren fanatieke twitteraars. Naar eigen zeggen tweeten zij vooral over wat ze gaan doen (slapen, de stad in, naar vriendinnen) en een enkeling over muziek. Facebook kan op een stuk meer positieve steun rekenen. In de les heb ik laten zien dat er méér te vinden is op twitter en facebook dan posts over iemands avondeten of uitgaansleven. Verschillende actiepagina's (Jips Goede Doelen) en historische accounts passeerden de revue. Tenslotte wilde ik de klas nog iets laten zien wat ze nog niet zouden kennen. Dat werd Pinterest. Geen van de kinderen bleek dit medium te kennen. De boards over graffiti vielen bij de jongens in de smaak, de meiden keken hun ogen bij alle modeboards en creatieve verzamelingen. Social media slim gebruiken Over het geheel te zien bleek dat de kinderen van veel social media gehoord hadden en zelfs accounts hadden aangemaakt, maar dat het daadwerkelijke gebruik nog een stuk lager lag. Bovendien waren veel kinderen zich niet bewust van de indruk die zij achterlaten via social media en de risico's die daarmee gepaard gaan. Door de getoonde voorbeelden en de levendige discussies tussen de leerlingen groeide dit besef. Conclusie van de klas: social media is tof, maar je moet het wel slim gebruiken! Dit keer geen blog over een voorstelling of nieuwe kunstaankoop maar over politiek. En goed, ook een beetje over cultuur. Voor Leidsch.nu ga ik voor de rubriek "politiek talent" een keer in de drie weken een korte blog schrijf over iets uit de actualiteit. Naast mijn werk in de kunst- en cultuursector ben ik actief bij GroenLinks Leiden, als voorzitter van het campagneteam en als lid van de werkgroep kunst en cultuur. Voor mijn eerste blog bleef ik dicht bij huis.
Lees "verder kijken dan je neus lang is" op Leidsch.nu  Vorige week beleefde ik mijn "opera-ontmaagding". Hoewel ik váák in theater te vinden ben, was opera nog onontgonnen terrein voor mij. Een terrein waarvan ik verwachtte dat het me niet zou liggen. Maar, sinds enige tijd is een vriendin helemaal weg van opera. Samen gingen we naar Tosca van Opera Zuid in het Lucent Danstheater.
Mijn wat afwachtende houding had de overhand in de eerste twintig minuten van het stuk. Ik kon het niet helpen te denken: "waarom zingen wat je ook kunt spélen?" Ik merkte erg gewend, en gehecht, te zijn aan de theatrale elementen van een voorstelling. Het hielp niet mee dat de acteerprestaties van met name Floria Tosca te wensen over lieten en het decor ronduit lelijk was. Tosca, uitgevoerd door Capucine Chiaudani, zou aanvankelijk gespeeld worden door Rossana Potenza, die echter ziek werd en de rol aan haar voorbij moest laten gaan. Wellicht dat het deze wisseling was die zorgde voor het matige spel. Wanstaltig decor Ik twijfelde even over bovenstaand tussenkopje, maar eerlijk gezegd verwoordt het nog steeds mijn gevoel over het decor. Beter is het te spelen op een compleet lege vloer, dan met goedkope, afgeraffelde materialen te werken. In haar recensie op Cultuurbewust verwoordt Sophie van Eck het mild door het decor 'onfraai' te noemen. Bestaande uit plastic doorzichtige wanden die de indruk van een kapel moesten wekken, een slecht geschilderd marmeren gedeelte en een amateuristisch kunstwerk ziet het geheel er armoedig uit. Zonde! Gelukkig maakte niet de hele voorstelling zo'n indruk. Het Brabants Orkest speelde prachtig, en gaandeweg werd ik meer meegezogen in het verhaal. Met name na de pauze werd het gezang én de uitvoering intenser. De bekende aria E lucevan le stelle werd in de derde akte prachtig vertolkt. En, het moet gezegd worden, ook het decor werd aan het eind stukken beter. Eindelijk verdwenen de shabby plastic wanden van het toneel en werden ze, bij de executie van Cavaradossi, verwisseld door een mooie, simpele projectie. Al met al ben ik nog niet helemaal gewonnen voor de opera, maar heb ik wel zin om meer te gaan zien. Ik vermoed een enorme onontdekte theaterwereld. Dus: tips welke opera ik gezien moet hebben? En waarom juist die? Kom maar door! Gisteren was het dan eindelijk zover: de twee series Drawing her Story die Simone van Olst en ik in Leiden hebben uitgevoerd kwamen samen in een expositie in Theater Ins Blau én in een catalogus. Daar hoorde natuurlijk een feestelijke opening bij. Erg leuk dat wethouder Roos van Gelderen bereid was bij de opening de catalogus 'Ontmoetingen rond de tekentafel' in ontvangst te nemen. In de expositie zijn 15 werken te zien uit de twee series Drawing her Story. In de catalogus zijn meer werken te vinden, en zijn ook de reacties van de deelnemers op de tekencursus te lezen. En precies die reacties heb ik gisteren nog eens veelvuldig teruggehoord en maakten dat ik heel tevreden terugkijk op het project. Het doel van Drawing her Story was immers om vrouwen van allerlei leeftijden, achtergronden en culturen bij elkaar te brengen. Dat is gelukt. Niet alleen varieerden de dames in leeftijd van 32 tot 72 jaar, ook in land van herkomst zat een enorme diversiteit: Nederland, Thailand, Denemarken, Italië, Marokko, Brazilië, Vietnam, Venezuela en Spanje. Uit de reacties van de vrouwen bleek maar weer eens dat verschillen tussen vrouwen uit Nederland soms groter zijn dan die met vrouwen uit een andere cultuur. Als je het immers over wezenlijke thema's zoals "familie", "jeugd", "vooroordelen" of "verhuizen" gaat hebben blijken afstanden vaak lang niet zo groot te zijn. Irene uit de eerste groep verwoordt het als volgt: "Ik kon haar verhaal ineens plaatsen in de geschiedenis van Nederland, de droge migratiecijfers en -rapporten gingen leven, kregen een gezicht. Ik leerde mijn land, mijn landgenoten beter kennen. Dat vond ik bijzonder." Een flink deel van de vrouwen heeft besloten elkaar niet uit het oog te willen verliezen. Zij ontmoeten elkaar regelmatig, één op één of in een kleine groep. Die verbondenheid en nieuwsgierheid naar elkaar is ontstaan in de ontmoetingen rond de tekentafel, en daar zijn Simone en ik heel trots op. Dank jullie wel Anne, Irene, Anita, Diny, Bouchra, Simone, Saïda, Karen, Tai, Odalys, Gerda, Jenny, Fenneke, Yen, Nel, Nagwa, Chiara en Montserrat!  Tekening van Simone over Bouchra Op vrijdag 17 mei om 16.00 uur wordt in Theater Ins Blau aan de Haagweg 6 in Leiden de expositie geopend met werk van de deelnemers van de twee series Drawing her Story. Iedereen is van harte welkom om een kijkje te komen nemen.
In de expositie is werk te zien dat de deelnemers van twee series Drawing her Story in Leiden onder begeleiding van Simone van Olst en Eline Levering maakten. Ook wordt de catalogus gepresenteerd waarin het werk van de deelnemers is opgenomen. Over Drawing her Story In Drawing her Story werden vrouwen van allerlei leeftijden, achtergronden en nationaliteiten samengebracht in een tekencursus waarbij zij aan de hand van thema’s, zoals ‘familie’, ‘feest’ en ‘eten’, elkaars verhaal tekenden. De vrouwen vormden iedere les nieuwe tweetallen en spraken over hun leven, hun verleden, hun heden en hun toekomstdromen. U bent van harte welkom om de opening bij te wonen en van de deelnemers aan Drawing her Story te horen hoe zij het project hebben ervaren. Vorige week organiseerde ik voor mijn werk bij Den Haag Danst een dansdate met Rinus Sprong. Met een dansdate gaat een groep van ca. 20 dansliefhebbers samen met een choreograaf naar een dansvoorstelling. De voorstelling kan variëren van ballet, tot hiphop tot moderne dans. Bij een dansdate wordt er nagepraat (meestal achter de schermen) met de dansers of choreograaf van de voorstelling en natuurlijk met de 'dates' van de choreograaf. Dit keer werden we op date meegenomen door Rinus Sprong, bekend van The Ultimate Dance Battle en samen met Thom Stuart oprichter van De Dutch Don't Dance Division, naar de voorstelling Rapt van het Nieuw-Zeelandse Douglas Wright Company. Het was nog maar de tweede keer dat dit gezelschap in Nederland een optreden verzorgde. De 'dates' van Rinus konden haast niet diversers zijn. De groep bleek namelijk te bestaan uit zowel dansers, doorgewinterde dansbezoiekers als uit mensen die nog maar enkele dansvoorstellingen hadden gezien. Vooraf hadden de meeste deelnemers, inclusief Rinus, weinig ideeën over wat zij van de voorstelling konden verwachten. Heerlijk vind ik het, om zo 'open' een voorstelling in te gaan. Maar..... ik zal eerlijk zijn. De eerste 20 minuten van de voorstelling dacht ik: "ik snap er helemaal niets van". Douglas Wright is een choreograaf die heel associatief te werk gaat. Zijn werk zit vol kleurrijke droombeelden. Daardoor vond ik het geheel echter wat diffuus overkomen en sprongen mijn gedachten alle kanten op. Het grappige is, dat het gevoel van "niet-snappen" vaak verdwijnt als je overgeeft aan een voorstelling. Rapt is een bijzondere voorstelling, die mij bijna 2 uur geboeid heeft. Een voorstelling die naar mijn smaak wat té vol gepropt zat met beelden, waardoor het geen eenheid werd. Maar wél een voorstelling die stof geeft tot nadenken. Over wat je nu eigenlijk gezien hebt, en hoe die beelden zich tot elkaar verhouden. Na afloop van de voorstelling mochten we over het podium richting de backstage, waar Rinus ons meer vertelde over het Lucent Danstheater. Vervolgens proosten we me de drie van de dansers en spraken met hen over hun werk en over de voorstelling. De dansers uit Nieuw-Zeeland verbaasden zich over de enorme hoeveelheid dansgezelschappen die we in Nederland hebben. In Nieuw-Zeeland is het weinig kunstenaars gegeven om van hun werk rond te komen. Het nagesprek bracht nieuwe invalshoeken, en gaf de deelnemers aan de dansdate de gelegenheid verder te kijken, dan wat je op het podium voor je ogen ziet gebeuren. Zo bleek dat gebarentaal een belangrijke inspiratiebron is geweest voor de choreografie. Alleen al door het ontdekken van zo'n bijzonder gegeven, maakte de avond de moeite waard. Ik heb nu al zin in de volgende dansdate!
 Volgende week ga ik, samen met mijn moeder, broer en drie zussen, naar Rome. Eindelijk weer eens na Bella Italia! Mijn vorige bezoek aan mijn favoriete stad Florence is me al weer véél te lang geleden. Maar... ik heb jullie hulp nodig!
Zelf ga ik voor de vierde keer naar Rome, maar een deel van mijn familie is er nog nooit geweest. We zullen dus zeker (een deel van) de highlights gaan bekijken in de stad. Natuurlijk kan ik mijn familie allerlei interessante kunsthistorische dingen vertellen. Maar dat wordt nóg leuker met verrassende en grappige weetjes en tips die niet in de Lonely Planet staan! Want het is toch tof om te weten dat we de billen van God gaan bekijken, en door een 2000 jaar oude winkelstraat gaan lopen? Ik weet zeker dat jullie allemaal dit soort smaakmakende verhalen of weetjes hebben over Rome. Dus: heb jij de beste tip voor een ijssalon, de leukste gladiator bij het colloseum om mee op de foto te gaan, een verborgen kerkje of een vreemd verhaal over Rome? Laat jouw tip hieronder bij de reacties achter! Wanneer ik terug ben plaats ik uiteraard een verslag van mijn bezoek, met weer nieuwe tips voor jullie! |
